پروتکل‌ها ، زبان کامپیوترها هستند. کامپیوترها نرم افزارها و سخت افزارهای متفاوتی دارند اما با استفاده از پروتکل می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
کامپیوترها برای تبادل اطلاعات باید به توافق اولیه برسند که چطور اطلاعات ساختاربندی شود و هر طرف چطور و چه مقدار دیتایی ارسال و دریافت می‌کند.
تصور کنید کامپیوتری بسته ۸ بیتی می‌فرستد درحالی که کامپیوتر مقصد منتظر بسته ۱۶ بیتی است.
پروتکل‌های استانداردسازی به عنوان زبان کامپیوترها شبیه زبان انسان‌ها است: دو نفر از دو نقطه مختلف دنیا شاید زبان یکدیگر را نفهمند اما از زبان سومی استفاده می‌کنند تا بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند. اگر دو دستگاه سخت افزاری از یک پروتکل پشتیبانی کنند می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند فارغ از نوع سخت افزار و تولیدکننده آن.
مثلا آیفون می‌تواند با استفاده از پروتکل استاندارد ایمیل، به دستگاه اندروریدی ایمیل بفرستد، یا کامپیوتر ویندوزی با استفاده از پروتکل استاندارد وب از وب سرور یونیکسی صفحه وب بگیرد. اگر دو کامپیوتر از پروتکل اینترنت – IP استفاده کنند، می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند اما اگر یکی از آنها این پروتکل را نداشته باشد، امکان برقراری ارتباط هم وجود ندارد.
پروتکل در شبکه یعنی مجموعه قوانینی که دیتا را فرمت می‌دهد و پردازش می‌کند. این قوانین عبارتند از:
در اینترنت پروتکل‌های مختلفی برای انواع مختلف پردازش‌ها وجود دارد. پروتکل‌ها معمولا در مدل OSI و لایه‌ای که به آن تعلق دارند بررسی می‌شوند.
روترهای شبکه از پروتکل‌های خاصی استفاده می‌کنند تا بهترین مسیرها را به دیگر روترها پیدا کنند.
این پروتکل‌ها برای انتقال دیتای کاربر استفاده نمی‌شوند.
مهمترین پروتکل های مسیریابی در شبکه عبارتند از:
