برای اینکه بتوانیم به دامنه یک به وب سایت اشاره کنیم، ابتدا باید آن دامنه در dns Server اضافه شود. اما کار dns server چیست؟
dns سرور، یک دیتابیس بزرگ شامل مجموعه‌ای از IP های و دامین‌ها مرتبط است. معمولا dns سرورهای زیادی در شرکت‌‌های هاستینگ وجود دارند که با هم دیگر در حال ارتباط هستند.
تبدیل دامنه‌هایی مانند Google.com به IP است. در این روش یافتن کامپیوتر بر روی یک شبکه، از طریق IP انجام می‌شود. هر دامنه یک یا چند سرور نام دامنه دارد که درخواست‌هایش را بررسی می‌کند، مسئولیت مدیریت رکوردهای پایگاه داده این dns نیز بر عهده فرد، گروه یا یک نرم افزار است. پاسخ‌گویی به این درخواست‌ها نیز باید همزمان با به‌روز رسانی اطلاعات پایگاه داده و طبق تغییرات دامنه‌ها و یا بر اساس ثبت دامنه‌های جدید انجام شود. بنابراین می‌توان گفت، دی ان اس، یک بانک اطلاعاتی توزیع شده است.
ابتدا نام دامنه را در مرورگر وب سایت خود وارد می نمایم، اولین جایی که کامپیوتر در آن جستجو می‌کند، حافظه Cache می باشد. این Cache حاوی اطلاعات از آخرین وب سایت‌هایی است که از آن‌ها بازدید کرده‌اید. اگر سیستم ما نتواند پاسخ خود را در کش محلی پیدا کند، یک جستجوی DNS برای یافتن جواب اجرا می‌شود. دی ان اس، در اینجا مانند یک واسطه عمل می‌کند.
مرحله 2. پرسش از سرورهای DNS بازگشتی
در حالی که اطلاعات در حافظه محلی ذخیره نشده باشد، کامپیوتر ما سرورهای dns بازگشتی را جستجو خواهند کرد . آن‌ها به جای شما جستجوی دی ان اس، را انجام می‌دهند. سرورهای پاسخ دهنده دارای حافظه کش مخصوص به خود هستند. بنابراین فرایند جستجو در اینجا به پایان می‌رسد و اطلاعات به کاربر بازگردانده می‌شود.
اگر سرورها نتوانند پاسخ ما را پیدا بکنند، سرورها، نام اصلی را جستجو خواهند کرد. Name Server (سرور نام) به سوالات (Query) در مورد نام دامنه پاسخ می‌دهد. ابته باید به این موضوع دقت نمایم که سرورهای نام اصلی، پاسخ سوالات را نمی‌دانند اما می‌توانند جستجو را به سمت کسی ارسال بکنند که می‌داند کجا می‌توان جواب سوالات را پیدا کرد.
سرورهای TLD به قسمت اول درخواست ما نگاه می‌کنند. آن‌ها از سمت راست دامنه به سمت چپ شروع به خواندن کرده و جستجوی ما را به سمت سرورهای نام پسوند دامنه سطح اول (TLD) هدایت می‌کنند. هر دامنه سطح اول (TLD) مانند Com. ، .org و us. مجموعه‌ای از سرورهای نام مخصوص به خود را دارند که مانند یک مسئول پذیرش برای هر TLD عمل می‌کند. هرچند که این سرورها اطلاعات مورد نیاز ما را ندارند، اما به طور مستقیم ما را به سرورهای حاوی اطلاعات ارجاع می‌دهند.
سرورهای نام TLD بخش بعدی درخواست ما را نگاه می‌کنند و جستجوی ما را به صورت مستقیم به سرورهای نام مربوط به این دامنه خاص می فرستند. این سرورها در مورد اطلاعات هر دامنه خاص مسئول هستند و در رکوردهای DNS ذخیره می‌شوند.
سرورهای معتبر DNS، سوابق مربوط به نام دامنه لازم برای وضوح دی ان اس، را نگه می‌دارند. این سوابق معمولا در یک پرونده توسط مالک دامنه یا یک مدیر فنی نگهداری می‌شود.
Server های پاسخ دهنده، A Record مربوط به دامنه را از سرورهای نام معتبر می‌پرسند و این رکورد را در حافظه Cache (کش) محلی ذخیره می‌کنند. اگر شخصی رکورد هاست این سایت را درخواست کند، سرورهای نام بازگشتی پاسخ او را دارند و دیگر نیازی به اجرای فرایند جستجو نیست.
همه رکوردها دارای مقداری به نام time-to-live یا TTL هستند که مانند تاریخ انقضا عمل می‌کند. پس از مدتی سرورهای نام بازگشتی باید نسخه جدیدی از این رکوردها را درخواست کنند تا مطمئن شوند تاریخ مصرف آن‌ها تمام نشده.
سرور بازگشتی، A Record را در حالی که پاسخ در آن قرار دارد، به کامپیوتر ما بازمی‌گرداند. کامپیوتر شما رکورد خود را در حافظه کش ذخیره می نمایند و آدرس IP را از رکورد می‌خواند. سپس این اطلاعات را به مرورگر منتقل می‌کند. در ادامه مرورگر یک اتصال به وب سرور ایجاد کرده و شروع به دریافت اطلاعات وب سایت می‌کند. به این ترتیب این فرایند به پایان می‌رسد.
